Yo soy miguel

…έχεις να κλάψεις πολύ, ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει… Γ. Ρίτσος

Γεννήθηκα 32 καλοκαίρια πριν… Ιούνιο. Δίδυμος με Ταύρο. Το λες και βασανιστικό αλλά μαζί μου δεν θα βαρεθείς ποτέ. Θα σε βαρεθώ πρώτος και θα το καταλάβεις, αν όχι θα φροντίσω εγώ γι’ αυτό. Από μικρός λοιπόν ήθελα να ανακαλύπτω… Να σπάω, να κόβω, να θρυμματίζω. Ονειρευόμουν, ότι μέσα από το ραδιόφωνο υπήρχαν μικρά ανθρωπάκια. Μεγαλώνοντας πίστεψα στη φαντασία μου η οποία οργιάζει ακόμα αν και έχω μεγαλώσει όπως λέει η μάνα μου.

Γεννήθηκα σε επαρχία, παιδί προσφύγων, με όλα όσα εξυπακούονται. Εθνικόφρων πατέρας, νοικοκυρά και δουλευταρού μάνα. Πάντα θα θυμάμαι τη φωτογραφία του Γεώργιου Γρίβα στις κιτρινοπράσινες πορσελάνες της κουζίνας μας στην Ξυλοφάγου. Ναι, κοκκινοχωρίτης κατά το ένα τέταρτο και περήφανος. Δεν έχω πατάτες, δε φύτεψα ποτέ και δεν ξέρω πότε τις μαζεύουν. Ξέρω να τις μαγειρεύω, να τις τρώω και ενίοτε να τις παρακολουθώ… αντιναχτές στο ΡΙΚ.

Από μικρός ήθελα να γράφω, να διαβάζω παραμύθια, να φτιάχνω ιστορίες και κάνω τον δάσκαλο στα παιδιά της γειτονιάς. Μάλιστα, το συνδύαζα. Υποδυόμουν τον δάσκαλο, επινοούσα μια ιστορία και την έκανα σκετσάκι. Κάπως έτσι μεγάλωσα. Ανάμεσα σε παιχνίδια στην γειτονιά στο χωριό και με το μυαλό μου να φτιάχνει ιστορίες.

Μεγαλώνοντας και μπαίνοντας στην εφηβεία ένα μαύρο πέπλο σκέπασε την ψυχή μου. Όλα μου έφταιγαν. Επαναστάτης χωρίς αιτία. Μα και πάλι έβρισκα διέξοδο στις ιστορίες και τα παραμύθια μου. Τελειώνοντας το σχολείο με κατάθλιψη μπήκα στη φιλοσοφική και εκεί αγάπησα ακόμα περισσότερο το γράψιμο και τη λογοτεχνία μέχρι που το συνέχισα σε μεταπτυχιακό επίπεδο σε μία πόλη που ακόμα και σήμερα αποτελεί ορόσημο για τη ζωή μου τα Γιάννενα.

Φιλόλογος, ονειροπόλος, φαντασιόπληκτος. Ηθοποιός δεν έγινα, έκανα όμως μια μεταπτυχιακή διατριβή στο θέατρο που κατά καιρούς την ξεφυλλίζω με την πρόθεση να την συνεχίσω σε διδακτορικό επίπεδο. Που ξέρεις… Ανάμεσα στις θεωρίες λογοτεχνίες, τον Κωνσταντίνο Καβάφη, τον Κώστα Καρυωτάκη, το Γιάννη Ρίτσο, που το έχω και ταττού στο χέρι-όχι τον ίδιο-ένα στίχο του και τον Κωνσταντίνο Χρηστομάνο το 2007 μπήκα στη δημοσιογραφία.

Το παιδάκι που ονειρευόταν να γίνει δάσκαλος, ηθοποιός και συγγραφέας κατέληξε να γίνει δημοσιογράφος που τα συνδυάζει όλα αυτά. Δημοσιογράφος λοιπόν. Χωρίς να το θέλεις έχεις άποψη για τα πάντα, ιδιαίτερα αν δουλεύεις σε εφημερίδα και ακούσια γίνεσαι ξερόλας. Είσαι καταπληκτικός ηθοποιός, οι συναδέλφοι ξέρουν και τέλος μπορείς από την πιο ηλίθια είδηση να βγάλεις το γεγονός της ημέρας. Τι μου έμαθε η δουλειά; Να ακούω, να βλέπω και να σιωπώ.

Plaza Cataluña, Barcelona, 2011.

Migueldepalabras; Χμμμ. Μεγαλώνοντας μπροστά από την τηλεόραση, παρακολουθώντας Φρουτοπία, Στρουμφάκια Μπιλ Κόσμπι και Μέρφι Μπράουν ανακάλυψα και τις ισπανόφωνες σειρές. Η γλώσσα κάτι μου έκανε. Χωρίς να το θέλω και πάλι άρχισα να μαθαίνω ισπανικά, να καταλαβαίνω αρκετά, να κάνω για λίγο διάστημα τη γλώσσα και να την λατρέψω. Η μουσικότητα της, το ηχόχρωμά της η τρέλα της. Την λατρεύω απλά. Δυο καλοκαίρια πριν βρέθηκα στη Βαρκελώνη. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Από τότε με ονειρεύομαι να ζω εκεί. Αλλά η κρίση μας γάμησε όλους. Ισπανούς, Κύπριους, Έλληνες…

Στόχος στα 50 να είμαι εκεί… Μόνιμα. Με το δικό μου μπαράκι να ανακαλύπτω τις καταλανικές ιστορίες και παραμύθια…

Μέχρι τότε, θα τα λέμε, ελπίζω συχνά από εδώ.

Miguel